Podobnie na dobry początek dnia od jakiegoś czasu uśmiecham się rano do pięknego kwiatka...
...który sam się zasiał na parkingu, w miejscu raczej mało atrakcyjnym. A tu taki żółciuchny, optymistyczny kolorek! W sam raz ilustracja do jednego z moich ulubionych powiedzonek: Bloom where you are planted – kwitnij tam, gdzie cię posadzą.
Na drugiej kartce mamy słitaśną kiecuszkę – tę różyczkę w pasie też można odpuścić, ale gdyby tak ją zawiesić na jakimś manekinie, albo na wieszaku... szmatek też w domu jest pod dostatkiem.
Tu mamy karteluszkę hendmejdową, ciekawą konstrukcyjnie – przód zagięty w połowie, na to przylepiony kwadrat z czymś. Proste, a urozmaicone.
I wreszcie – bardziej jako eksponat, niż inspiracja – trąbka, czyli stara kartka z obrazkiem wydrukowanym na kliszy. I stare kolory, trochę zamazane. Może to kiedyś był szczyt techniki? Kartka oczywiście nie do pocięcia, tylko do zachowania jako ciekawostka :)
Punkt drugi w dzisiejszej agendzie – proszę bardzo, oto wnętrze wczorajszej gwiazdy. Nie ma tam nic piorunująco specjalnego, złote myśli o kawie i herbacie, aczkolwiek udało mi się wykorzystać conieco ścinków. Myślę, że będzie drugi taki albumik, może trochę większy i bardziej kolorowy. Na wszelki wypadek zafarbowałam sobie w herbacie drugi identyczny zestaw cytatów.
And here is the inside of yesterday’s star album – not terribly special, quotes about tea and coffee. I managed to use some scraps from the box of tiny scraps. I think I’ll be making another piece like this, perhaps a little larger and definitely more colorful.
Kiedy go rozkładamy, okazuje się, że konstrukcja jest trochę nietypowa...
...a to po to, by można było ową kokardkę zawiązać inaczej i utworzyć gwiazdę:
Ciekawskim polecam udanie się po informacje do wujka Google’a, pod hasłem star album. Przykładów jest tam mnóstwo, z różnymi wariantami, np. zróżnicowanej wysokości wewnętrznych kartek, z kieszonkami, z kalką, z powycinanymi widoczkami – a zasada sklejania trudna nie jest, trzeba tylko odpowiednie proporcje karteczek zastosować.
A potem poszłam za ciosem i dokończyłam jeszcze dwie z zeszłego roku. W ogóle, jak tak grzebię, to okazuje się, że pochowałam w różnych pudełeczkach rozmaite prefabrykaty, rezultaty eksperymentów, i teraz niewiele trzeba, by wmontować je w COŚ. Może oprócz Akcji Ścinek powinnam zapodać sobie Akcję Prefabrykat :)
Natomiast w PL, mam nadzieję, wspólnie z siostrzeńcem Kamilem wbijemy zęby (choć tylko w przenośni) w całkiem nowy kraft – mianowicie w mydło. Zakupiłam w sobotę muszelkowe foremki, gdyż ślimaki to jego ulubiony motyw. Byłam akurat w supermarkecie kraftowym celem odkręcenia zeszłotygodniowego wypadku, w którym zwaliłam na ziemię ramkę koleżanki w pracy i oczywiście szybka poszła w drobny mak. Najpierw spędziłam godzinę z okładem szwendając się po sklepach z ramkami, ale akurat takiego kształtu nie było; potem doznałam oświecenia, że przecież w kraftsklepach oprawiają profesjonalnie obrazy itp., więc może i kawalątko szkła mi przytną! Takoż się i stało, ale że musiałam czekać nieco w kolejce, to poszłam wędrować między półkami.
Półka umieszczona jest nad klimatyzatorem, któremu w lecie jesteśmy niepomiernie wdzięczni, ale nie da się ukryć, że pudło jest szpetne i wielkie. Teraz się uprzątnie klamoty, które jeszcze zalegają na zdjęciu, część kwiatków postawi się na półce, może jakiś ogrodowy obrusik się strzeli... Wczoraj nawet jadłam tam obiad, bardzo przyjemnie, bo widok z balkonu mamy na przysłowiowe wysokie drzewa (oraz sąsiadów za nimi).
Jeśli chodzi o osobliwy kształt stojący w kącie – sztuka to będzie, T przyniósł taki ścinek z budowy, który pewnego pięknego dnia zostanie pomalowany i przerobiony na ptaszora.
Na balkonie jest już dość rustykalna lampka, którą też wartało by odnowić... ale na zdjęciu tego nie widać.
A że życie bez papieru obejść się nie może – na koniec, z zaskoczki, przedstawiam karteczkę sztalugową, z choinkami należącymi do akcji ścinek. Szkoda, że nie widać zasp na tej powierzchni z napisem Merry Christmas, ale zapewniam, że są!
A poza tym eksperymentuje się z przedmiotami kartkopodobnymi na święta. Ogólny wygląd jest taki:
Chodzi o nawiązanie za pomocą wycinanki do mroźnych wzorów na szybach. Mamy więc okienko, pomalowane gesso dla uzyskania przyjemnej chropowatości, z plastikową szybką - oraz problem połączenia owej szybki z kartonem. Klejowe kropki w takim rozmiarze się rozklejają, podobnie rozłazi się Tacky Glue. Wygląda na to, że trzeba będzie ciąć wąziutkie wstążeczki taśmy obustronnie lepnej.
Karteczka ma generalnie być biała z małym dodatkiem "szampana", jasnozłotej akrylówki (ta drobna niebieskość to pomyłka). Niektóre warstwy wycinanki zrobione będą z perłowego papieru. W samym środku znajdzie się zimowy wierszyk, jakieś "Merry Christmas" albo "Winter Wishes", no i podpis. Uff, tyle. Sporo warstw, ale wychodzi fajna, przyjemna w dotyku składanka; właśnie raczej przedmiocik, niż kartka.
Mydlane eksperymenty, również w Imaginarium, zmotywowały mnie do rozpakowania dwóch z trzech mydełek, jakie czekały na swoją kolej. Na pierwszym pojawił się mydłoryt, który planowałam wykorzystać jako pieczątkę do farby akrylowej. Oto stempel oraz postęp ewolucyjny rezultatów:
Pierwsza, najmarniejsza odbitka dowiodła, że mydło musi być równiusieńkie oraz że odbijanie na papierze leżącym na stole nie wychodzi najlepiej. O wiele lepsze rezultaty daje przyłożenie kartonika do rzeźbionki i dokładne przyciśnięcie go do wszystkich szczegółów (odbitki środkowe). Z wzoru numer cztery wynika, że jeśli się chce otrzymać drobniejsze szczegóły, jak np. linie na drzwiach, to trzeba je wygrzebać w mydle dość głęboko, żeby się nie zalepiły farbą, co nastąpiło na poprzednich odbitkach.
Ciekawa byłam, czy mydło zacznie się rozpuszczać - po czterech odbiciach trochę zmiękło i zaczęło zostawiać na kartonie kawałeczki razem z farbą, więc zakończyłam eksperyment i pieczątka poszła się suszyć.
Drugie mydełko otrzymało dwa nowe życia. Nigdy w życiu niczego nie rzeźbiłam, więc dziełem sztuki trudno to nazwać :) Na jednej stronie mamy trochę infantylną rybkę (bo łatwa)...
...a na drugiej stronie wydłubałam gębulca z ogromniastym nosiskiem, który teraz pilnuje łazienkowego świata, spoglądając z wysokiej półki. Jednocześnie nabyłam większego szacunku dla wszystkich, którzy potrafili i potrafią wyciągnąć z kamienia kształt człowieka czy czegokolwiek innego.
A na koniec przedstawiam moje zbałaganione permanentnie biurko, gdzie tworzą się krafty powyzsze i wszystkie inne, oraz najnowsze znalezisko, szkieuko ze Sklepu Drugiej Szansy. (Zbieram się w sobie do umycia okna, ale jak sobie wyobrazę przemieszczenie tego wszystkiego, co znajduje się na blacie...)
Uwielbiam takie miejsca – właściwie nie ma tam żadnego ciekawego obiektu, oprócz przykładowo struktury typu wieża obserwacyjna, ale samo stanięcie na granicy, u zbiegu czegokolwiek jest fajne. Takoż i powędrowałam na sam koniec cypelka, wpadając przy tym trochę w błoto, ale czego się nie robi dla nauki.
Rzeki mają nieco odmienne kolory, a tam, gdzie wody się mieszają, widać mały grzebień; nie za bardzo wychodzi na zdjęciach, ale istnieje.
Na poniższym filmiku, nakręconym właśnie z cypelka, widać owe trzy stany i dwie rzeki – ich confluence, czyli połączenie. Słychać również mój głos informujący, na co właśnie spoglądamy :)Na tej bardziej szczegółowej mapie widać, że z cypelka wychodzą dwa mosty – jeden na wschód do Kentucky, a drugi na południowy zachód do Missouri. Wygląda na to, że zostały zrobione według tego samego projektu, z tym, że pierwszy jest szary, a drugi – przyjemnie niebieski.
Drugie spojrzenie na Mighty Mississippi zacytujemy z parku stanowego Fort Pillow – Fort Poduszka, nazwany tak jednak nie na cześć pościeli, tylko jakiegoś ważnego wojskowego. Sam park nie był powalająco ciekawy, z wyjątkiem wspominanego wczoraj kudzu oraz wybitnie przychylnej ceny pola namiotowego, wynoszącej $8. Znaleźliśmy żwirową drogę prowadzącą przez rezerwat dzikiego ptactwa, która zawiodła nas nad rzekę w sam raz na przepiękny zachód słońca.
Całe szczęście, że napatoczyła się akurat skala w postaci ludka w kapeluszu (T, znaczy się) – aż trudno pojąć, jaka ta woda jest ogromna. I dość nawet zasuwa, mimo, że spadek na całości jej biegu jest niewielki.
...ale oczywiście nam się to nie udało, bo stanęliśmy też w samym mieście. Zaciekawił nas pomost prowadzący na wyspę (a właściwie półwysep) – na dole jeździ kolejka podwieszona na pojedynczej szynie, a górą można sobie przejść.
To i przeszliśmy, a następnie ugrzęźliśmy na dobrą godzinę, bo na wyspie mają fantastyczną atrakcję w postaci modelu dolnego biegu Mississippi, ostatniego tysiąca mil. Kilometrowy zygzak zbudowano z ponad 1500 betonowych odlewów, przez które przepływa około 1200 galonów wody, czyli jakieś 4500 litrów.
Świetnie widać tam wszystkie zakola, starorzecze, jeziora pozostałe po dawnym biegu, jak również ważniejsze miasta. Cóż za frajda, że mogłam sobie znowu zobaczyć mój mały cypelek, razem z fotką zrobioną z dala od brzegu!
A tu z kolei mamy Memphis i ichnie mosty – dwa drogowe i dwa kolejowe.
Na koniec rzeka wpływa szeroką deltą do Zatoki Meksykańskiej:
Zasuwaliśmy potem już dość szybko na północ, bo czas gonił, a tu jeszcze były inne atrakcje. Dotarliśmy wreszcie do drugiego pola namiotowego, tym razem na fortowych umocnieniach z czasów wojny secesyjnej, zlokalizowanych na wysokim brzegu wschodnim, w Kentucky.
Przedostatni raz przekraczaliśmy Mississippi w miasteczku Cape Girardeau. Most był zupełnie inny, niż poprzednie, i dość nowy –ledwie siedmioletni.
Miasto zasługuje na odrębną opowiastkę, bo nastawialiśmy się na dość mało znaczące drobne atrakcje, a okazało się, że ciężko było stamtąd wyjechać. Ponieważ zaś i tak w niniejszym wpisie narobiło się więcej zdjęć, niż zamierzałam, na dzisiaj damy sobie z tym spokój :)
