poniedziałek, 28 listopada 2016

16:68. Utah 29. Ostatni lodowiec w Nevadzie, czyli szlak Rock Glacier (środa)



Plan wędrowania po Great Basin zakładał, że idziemy najpierw do sosenek, a potem zobaczymy, w jakim jesteśmy stanie – w końcu po słabościach wynikających z nagłej zmiany wysokości w Górach Skalistych w Kolorado nie wiadomo było, jak zachowają się nasze niemłode już organizmy na sporej wysokości.

Nie czuliśmy jeszcze wielkiego zmęczenia, więc poszliśmy dalej, do lodowca, nie spodziewając się zmiany podłoża i ogólnego zwiększenia stopnia trudności. A tu – nie tupało się już po ziemi, tylko po kamulcach. Na dodatek przypadło nam przedrzeć się przez potężną morenę usypaną w liczne tarasy. Oczywiście z dołu wyglądało na to, że trzeba wdrapać się na jedną górkę i na tym koniec. A tu zza pierwszej sterty wychynęła druga, zza drugiej trzecia... a potem straciliśmy rachubę.



Podejście warte było jednak wysiłku. Lubię znaleźć się w miejscu, gdzie czuje się maleńkość człowieka; jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy patrząc na siebie, wystarczy spojrzeć na innych wędrowców, których ledwie widać wśród tysięcy kamieni, i to tylko dzięki temu, że odziali się w jaskrawe kubraki. Inaczej byliby zupełnie bez znaczenia w tym szarokanciastym świecie.



Właściwie stwierdzenie o szarym otoczeniu to uproszczenie. Idzie się po kamieniach kolorowych – żółtawych, rudych, brązowych (pewnie rządzą tym rozmaite związki żelaza), na dodatek artystycznie wybielonych na krawędziach.


Można się przy tym wsłuchiwać w rozmaite tony wydawane przez kamienie, gdy stawiamy na nich stopy – najmniejsze popiskują sopranem, większe altem. Gdyby zeszła lawina większych głazów, czego oczywiście wcale nie mamy życzenia doświadczyć, zapewne zagrałaby basem.

No i morenowe sterty nie są jednak tak martwe, jak wydaje się z daleka – gdzie tylko znajdzie się zagłębienie z piaskiem, zostaje skolonizowane przez mniejsze i większe roślinki (nie wspominając o wszędobylskich porostach, które zawieszają się w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach.







Na przedostatnim tarasie wyprzedziła nas szczupła pani z Salt Lake City. Wdaliśmy się w rozmowę, kiedy zaproponowała, że zrobi nam zdjęcie.


Lodowca, niestety, zbytnio na tej fotce nie widać, bo zostały z niego szare resztki; za dwadzieścia lat w ogóle ma zniknąć. Tomek wymyślił porównanie tego okresu czasu z człowiekiem, przy założeniu, że dożyje się stu lat: lodowcowi zostały z tej setki jakieś dwa miesiące.


Gdy chrupiemy czekoladę (Milka, oczywiście), ogarnia nas duma z wyskrobania się na taką wysokość przy naszej niezbyt wysportowanej kondycji. Patrzymy jednak na szczyt Wheeler Peak, do którego zostały jeszcze setki metrów w pionie, i pokorniejemy – tam też ludziska chodzą, ponoć idzie tego dokonać w dziesięć godzin. Hm. Daleko.


Ale żeby udowodnić samym sobie, że nie jesteśmy tacy ciency, w drodze powrotnej odbijamy jeszcze na krótką ostrogę odchodzącą od głównego szlaku do Jeziorka Teresy – oczka wodnego obramowanego strzelistymi iglakami, zapewne o wiele większego w porze topnienia śniegów.




Wracamy na parking wśród przyjemnego, leśnego zapachu – słońce wyszło wysoko, podgrzało olejki eteryczne, pewnie jakieś terpeny czy coś podobnego. Nie wiemy, ile tak naprawdę przeszliśmy, bo znaki plączą się w zeznaniach. Pewnie będzie tego w sumie koło dziesięciu kilometrów.

sobota, 26 listopada 2016

16:67. przygotowania do grudniownika

Nie bardzo zamierzałam brać się za grudniownik, ale przypomniałam sobie, że mam dwa (!) zestawy liczb, otrzymane w zeszłym roku na Gwiazdkę - no i co ja z nimi zrobię? :) Oraz ze stertą innych przydasiów... Poza tym naoglądałam się motywacji, jak choćby u Kasi, a przy tym przejrzałam sobie mój własny album z zeszłego roku... No i dobra, jakoś może damy radę.

Sporządziłam dzisiaj okładkę...




,,,która sama w sobie jest trochę wspomnieniowa i sentymentalna. Uczestniczą w niej bowiem różne prezenty. Mamy brushosową zieleń od Mrouh, ze embossowanymi śnieżynkami, upieczonymi nagrzewnicą od Niki. Dalej jest wielka śnieżyna od Mrouh, a na niej obrazeczek tytułowy z tego samego zestawu, co liczby - od Sohe. Same okładki są z recyklingowej tektury falistej, oklejonej śnieżynkowymi papierami od Lindy.



Pierwsza strona to dwie pieczątki ze Sklepu Drugiej Szansy - myślę, że fajnie się komponują z tematyką miesiąca. Całe wnętrze to też papier z Drugiej Szansy; kupiłam używany szkicownik, tak że kartki wyrywam, przycinam, dziurkuję i gotowe.

Popełniłam nawet mały falstart i przykleiłam już cyfrę na pierwszy dzień, do której w sam raz nadała się stara kartka świąteczna, chyba od Mary. "Masz, bo tobie pewnie się do czegoś przyda." No to się i przydaje.


czwartek, 24 listopada 2016

16:66. króka oda do Brushosa, czyli nadchodzi zmiana notatników

...ale zanim rzeczywiście nastąpi, krótka notka o tym, który właśnie się kończy. Namaziałam w nim dramatyczną czerwoną plamę z otrzymanych od Mrouh Brushosów, czyli proszków o wyjątkowo ekspresyjnym charakterze - i na dodatek bardzo samodzielnych i przedsiębiorczych. Wystarczy POMYŚLEĆ o otwarciu pojemniczka z takim czy innym kolorem, a Brushos już jest spakowany, trampki zasznurowane i stoi na baczność, gotowy do wyjścia na stół, palce, podłogę, ubranie, a następnie do zwiedzania zlewozmywaków i pewnie cieków wodnych do samego oceanu. Kto wie, czy i w Kosmos by się nie wybrał, gdyby akurat przebywał na Florydzie, a znał harmonogram odlotów z Przylądka Canaveral.


Kolory jednak the Brushosy mają przecudne i najmniejsza nawet drobinka wystarczy, żeby stworzyć mały barwny krajobrazik. Absolutnie nieprzewidywalny, rzecz jasna.


Dołożenie do tej plamy pieczątek z zielskami, które bardzo lubię, było jednym z czynników motywujących do opisanych wcześniej w tym tygodniu spacerów.


Kończący się kajet zawiera masę notatek - między innymi zaś cotygodniowe strony kalendarzowe, czasem bardziej udane, czasem mniej.




Zawiera też próbki wszystkiego, co akurat było pod ręką - na przykład sporządzone na lekcji z Lili świąteczne bombki. Lili jest niesamowicie uradowana, bo wyhaczyła za niewielką cenę pudło używanych przydasiów - od bardzo porządnej nagrzewnicy poprzez kilkanaście pudrów (brrrrokatowe!) aż po skrzyneczkę stempli i tuszów.


W nowym kajecie zmodernizowałam spis treści i przetestowałam pisanie, malowanie i stemplowanie - ale to już temat na inną notatkę.

wtorek, 22 listopada 2016

16:65. ćwiczenia z patrzenia po raz drugi

Wczoraj poszłam w lewo, dzisiaj w prawo, ku malutkiemu mostkowi, przy którym woda się spiętrza i z jednej strony wężowym kształtem niemalże ginie wśród trzcin, a z drugiej rozlewa się w jezioro. Kolorów już niby nie ma, przynajmniej na pierwszy rzut oka, ale tu i ówdzie trafia się jeszcze jakaś niebura plama.

Analizuję więc taki listek i jego lekko zakrzywione żeberka, działki między żyłkami, gdzie bordo ustąpiło beżowi... i co to, jakieś włosy czy kolce na wierzchniej stronie? Może i kolce, wszak oglądam jeżynę.


Na metalowych poręczach mostka wiszą krople - poluję przez chwilę na to, żeby któraś spadłą, ale okazuje się to trudniejsze, niż myślałam. Mam więc tylko kropelkę statyczną, która w mętnym obrazie sygnalizuje otaczające je kolory.


Jeśli chodzi o kolory, na trawie tu i ówdzie czerwienią się aksamitnie sumaki; jutro może wezmę nieco pod mikroskop (nadchodzi długi weekend, to może będzie czas na takie rozrywki).


Gdy patrzę na "szyszki" pozostające na drzewach, przy tym układzie słońca dodają gałęziom dłoni.


Osty też już poszarzały...


...i dopiero na zdjęciu widzę kontrast między prostym, wyciągniętym kształtem igieł a listkami zwiniętymi w loki.


A wszystko to nad malutką rzeczułką, szarą jak cały dzisiejszy poranek.


poniedziałek, 21 listopada 2016

16:64. ocukrzone trawy

Wybrałam się dziś dziś do pracy nieco wcześniej, żeby zażyć choć na kilka minut świeżego powietrza. Zasiedziałam się ostatnio, głównie nad chałturkami - i w zasadzie, jeśli rzecz przeanalizować, częściowo jest to zasiedzenie umysłowe, bo czas na ciut ruchu by się znalazło. Mózg niby hula, przerabia słówka, tłumaczy ich setki, tysiące - od powrotu z Polski w sierpniu przerobiłam ich blisko 70 000, plus kilkanaście tysięcy słów transkrypcji, napisów do filmów itp. Organizm jako całość śniedzieje sobie tymczasem, bo większość czasu spędza w pozycji siedzącej.

Wracając zatem do mikrospaceru: w cieniu oraz tam, gdzie promienie słońca dopiero co docierały, czekały na mnie lodowe cudeńka pierwszego dnia z konkretnym przymrozkiem. Wystaczyło na szybko pstryknąć fotkę ławce, żeby złapać takie ładne przejście kolorów:


Przy tym szybkim pstrykaniu nie zauważyłam, niestety, że ten szron to nie tylko igiełki, ale malusieńkie choinki - jakby części śnieżynek! Mam więc tylko fragmenty zdjęć mocno nieostrych, ale zjawisko upamiętnić trzeba.


Stoliki i ławki pokryte były lodowym futerkiem.


Rośliny natomiast obsypał cukier, i to rafinowany - przypomniały mi się z dzieciństwa jego grube ziarna, które przyklejało się przykładowo do ciastek-wianuszków.







Niektóre zdjęcia wyszły dość abstrakcyjne i przez to bajkowe...


...i nawet takie szaro-burości potrafią być ciekawe.


A kiedy się popatrzyło tam, gdzie dotarło już słońce, bajkowe kryształki już wyznikały... i właściwie gdyby kalendarz nie straszył datami drugiej połowy listopada, można by pomyśleć, że właśnie przyszła wiosna.