552. opowieści wycieczkowe dwa

Kolejną atrakcją była jazda cable car, tramwajem (?) poruszanym linami w ulicy. Dawniej takich pojazdów było więcej w różnych krajach, ale teraz SF szczyci się, że właśnie tam pozostały jedyne egzemplarze.
Tramwaj wspinał się na wzgórza i zjeżdżał z nich wśród zgrzytów, pisków i podzwaniania; zatrzymywał się na środku skrzyżowań (bo tam właśnie miewa często przystanki, jako że skrzyżowania są jedyną poziomą częścią trasy :). Zatrzymał się też w bylejakim miejscu, by hamulcowy mógł wskoczyć do sklepu i pobrać lancz.


Zajechaliśmy tą tramwajką do Chinatown – najstarszej chińskiej dzielnicy w Stanach, rzeczywiście rozbudowanej i po brzegi pełnej chińskich akcentów. Nagraliśmy tam Chińczyka grającego na tradycyjnym zapewne chińskim instrumencie (trzeszczy trochę z powodu wiatru).

Tak wygląda brama do Chinatown:

Grant Street, główna ulica Chińczykowa, pełna jest rozmaitych figur.

Kilka budynków od zewnatrz...

Wnętrza pełne są WSZYSTKIEGO.

I jest tam nawet chiński szpital.

Kiedy wróciliśmy na Fishermen’s Wharf, trzeba było nawrzucać nowych pieniążków do parkometru. Już wcześniej zużyliśmy wszystkie monety (dobrze, że przyjechaliśmy tam dość wcześnie, jak zwykle było mniej ludzi, a więcej parkingu). Przyplątał się zarośniety bezdomny, który wziął dwa papierowe dolary i ze swoich monet wydał nam $1.75 (zdaje się, że to taka przenośna wymiana :) Nie starczyło jeszcze, więc T i ja kupiliśmy w najbliższym sklepie po widokówce i w ten sposób zdobyliśmy drobne na jeszcze trochę czasu.

Z nabrzeża widać było Alcatraz, choć za lekką mgiełką.

Na koniec polecieliśmy zwiedzać zacumowane przy nabrzeżu statki i żaglowce, takie wodne muzeum należące do Parków Narodowych. Jest coś magicznego w tych strukturach i olinowaniach...

Każdy zrobił sobie zdjęcie w ulubionym miejscu.

A tak wyglądało Miasto z nabrzeża - taka niewinna pochyłość, a z bliska takie stromizny!