551. wycieczkowe opowieści raz

Trudno ogarnąć, trudno wybrać... na pierwszy ogień pójdą wrażenia praktycznie najświeższe, z San Francisco. Najpierw, jak już wspomniałam, rozczarowaliśmy się mostem, bo siedział we mgle. Po stronie północnej widać było, jak ta mgła się przelewała przez wzgórza i pełzła w stronę zatoki – niesamowite wrażenie, zasuwała jak mleko z garnka kipiące. Nic, tylko jakiś horror pisać!

Pierwszą atrakcją była jazda Lombard Street, niezwykle spadzistą i krętą uliczką, ukwieconą tak, że bardziej się już chyba nie da. Po raz kolejny okazało się, że najfajniej jest przyjechać rano, bo nie ma tyle narodu. Kiedy zaczęliśmy zbierać, pojawiła się grupka Japończyków, którzy dość skutecznie uniemożliwili innym robienie zdjęć.

Każdy dom na Lombard Street jest ciekawy; a to obrośnięty kwieciem, a to pomalowany ciekawie, a to wejście jakieś niezwykłe... No i ta ulica z cegły, raczej jak spacerowy deptak, a nie jezdnia, choćby jednokierunkowa i zabytkowa.

Dookoła jest mnóstwo kwiatów w bajecznych kolorach.

Na koniec jeszcze wrzucę fotki z jednego z dziwniejszych miejsc, choć całkiem bez związku z SF – tzw. pinakle w okolicy Jeziora Kraterowego. Te szpice powstały w taki sposób, że kiedyś cała dolina była zasypana pumeksem i popiołem. Spod spodu ulatniały się w niektórych miejscach gorące gazy wulkaniczne, które stopiły minerały w swego rodzaju rurki.
Potem wiatr i woda wymiotły luźne popioły i pumeksy, pozostawiając szpice na miejscu. Przeciekawe struktury, tym ciekawsze, że mają po 60-90 metrów wysokości!