Zwiedzanie Pullmana najlepiej zaczynać dziś od visitor center - choć budynek jest malutki i nie dorobił się jeszcze nawet porządnego znaku miejsca narodowego, tylko tekstylnego banera. Zawiera jednak trochę ciekawych eksponatów, jak meble z hotelu, szkieuka z okien, elementy wyposażenia i oczywiście sporo historycznych zdjęć.
Oprócz przedmiotów związanych bezpośrednio z Pullmanem jest też wystawka o parkach narodowych - w tym roku przypada bowiem setna rocznica założenia organizacji National Park Service.
Z centrum przechodzimy małym parczkiem pod zamknięty obecnie z powodu remontu hotel Florence, nazwany tak na pamiątkę córki Pullmana.
Przeskakujemy następnie na drugą stronę ulicy i pstrykamy zdjęcia pozostałości samej fabryki.
Dalej wędrujemy uliczkami, oglądając rzędy ceglanych domków z mniej lub bardziej zadbanymi frontami.
Od czasu do czasu natykamy się na niespodzianki, jak postacie wymalowane na ścianach...
...albo na sympatycznego starszego pana w kapeluszu, który przerywa na chwilę prace w swoim mikroskopijnym ogródku i dzieli się refleksjami oraz informacją o tym, że w ścianach można znaleźć dziury po kulach z czasów strajku. Niestety, nie wie, gdzie dokładnie się znajdują, a późniejsze guglanie też nie pomaga, bo Pullman to nienajlepsza okolica i wyszukiwarka prezentuje raczej informacje o strzelaninach całkiem nam współczesnych.
Najdziwniejszym miejscem w całej okolicy - choć i powszechne tutaj rzędy starych domków nie są w Chicagolandzie czymś zwyczajnym - jest rynek / plac targowy z zaokrąglonymi rogami. Na środku dawniej była hala targowa, gdzie Pullman wynajmował kramy różnym sprzedawcom, ale po kilku pożarach halę przestano odbudowywać i teraz znajduje się tam podium z wielkimi literami układającymi się w napis just do it.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz