Ale właściwie nie ma czasu na leniwe przeżuwanie, bo wisi nad głową DEADLINE. Tłumaczę więc pędem... od siódmego maja zrobiłam ponad sto tysięcy słów... nie wiem dokładnie ile, bo Książki było ciut ponad 90 000, ale jeszcze kilkanaście tysięcy przekładów wszelakich - łącznie z sześcioma tysiącami w jeden dzień w Szczyrku, co było dla mnie absolutnym rekordem, ale też i trzeba było się zwijać. Satysfakcja wielka, bo wszystko się udało, ale w domu nie jestem w stanie tyle wyciągnąć, choćby nie wiem co. W zeszły weekend w dwa dni poszło sześć i pół.
Wystarczy jednak o TYCH słowach. Są inne - hebrajskie. Odkąd zaistniała ewentualność, że jeśli ucichnie wojna, możnaby w kwietniu-maju pojechać znów do Izraela, dostałam mentalnego szwunga na hebrajski. Tym bardziej, że we wrześniu zaczynamy studium proroctwa Sofoniasza, więc będzie okazja do zagłębienia się w oryginał. Ach, i jeszcze dostałam w Szczyrku Sztukę od Artysty zajmującego się między innymi kaligrafią hebrajską, i nawet do pewnego stopnia udało mi się zrozumieć zapisaną na niej sentencję...
Kiedy kupiłam sobie książkę do hebrajskiego (daaaaawno...), nieumiejętność względnie szybkiego czytania okazała się podcinaczem skrzydeł nie do przejścia. Wczoraj jednak, na dobranoc, otworzyłam sobie pierwszą lekcję... i CZYTAM. Izraelczyk pewnie załamałby się moim akcentem itd., ale to już nie jest rozkminka każdej literki z osobna, tylko jakoś (powoli) składa się to wszystko w słowa.
No dobra, kontekst pomaga, po części się zgaduje, po części wie. ALE: był tam też fragmencik z Exodus, całkiem nieznany, bez zapowiedzi - i udało się! Tak, że może się i z tej książki ciut ruszy.
I tak sobie myślę - czy podobnie jest, kiedy człowiek, jako dzieciak, dozna oświecenia w kwestii składania literek we własnym języku? Bo czasem żałuję, że nie pamięta się chwili, kiedy się zaczęło raczkować, albo chodzić, albo właśnie czytać. A to chyba jest w miarę podobne, bo literki całkiem inne. Taki na przykład hiszpański nie dałby, oczywiście, takiego przeżycia.
Teraz zostało 11 dni do następnej wyprawy, czyli znów się trzeba zwijać. Byle do pierwszego października :)
==========
Nieco zdjęć z Polski - trochę chaotycznie, ale niechaj będzie.
Łąka na Skrzycznem - niby nic konkretnego na tym zdjęciu nie ma, ale jak się go rozłoży na części, to tyle się dzieje!
Przed zaśnięciem na biwaku lubię sobie tak rozkładać na czynniki pierwsze dźwięki, jakie brzęczą niby-że w ciszy pustkowia. Zawsze się coś znajdzie :) Może nawet... helikoptery z bazy wojskowej w Norfolk, wylatujące na nocne ćwiczenia.
Poniższa fotka to kopkowa nostalgia - rzadko takie stogi siana widuję, więc mi się w takich przypadkach włączają wspomnienia z dzieciństwa, ze wsi, gdzie mieszkały Ciocie. I siano nie było niczym nadzwyczajnym.
A kiedy już wyturlaliśmy się na szczyt, znaleźliśmy na nim piękne kwiecie.
Emmm... coś mi się zamieszało i wskoczył tu widok z pokoju w hotelu, a na nim wyciąg na Skrzyczne i dymiąca góra. Za pięć minut wszystko, oczywiście, będzie wyglądało inaczej.
I wracamy na szczyt.. do bardzo popularnego (wśród owadów) zielska.
I jeszcze jazda na dół, obok mocno ukwieconego hotelu. Piękne wrażenia, mogłabym pojechać jeszcze raz :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz