692. skończyłaaaaaaam!

Skończyłam mianowicie maczka krzyżykowego i po raz kolejny chylę czoła przed cierpliwością tych, którzy poczynili w życiu większe krzyżykowe dzieła. Moje ma format standardowej pocztówki i składa się tylko z wzoru, bez wypełnienia tła – a tyyyyle się go nadziobałam!

Teraz jeszcze podklei się kartonikiem, żeby wypisać życzenia, i jazda do szanownej adresatki.

Z ciekawszych zdarzeń nadmienię, że w Chicagolandzie nudno nie jest – jeszcze się dobrze burza śnieżna nie skończyła (sypało bez przerwy przez ponad dobę), a tu nad ranem ŁUP trzęsionko ziemi nam zafundowano. Ja tam przespałam, nie pamiętam żadnego telepania, ale T się zbudził, bo dziwny odgłos usłyszał. Poleciał do okna patrzeć, czy nam dach odpada, czy co (bo mamy na budynku taką dość pionową drewnianą „strzechę” – a tu spadł tylko kawał śniegu.

A tak wyglądały wczoraj pojazdy przed zakładem – ludzie nabyli zwyczaju podnoszenia wycieraczek, jeśli ma padać śnieg, i stoją potem takie zasmarkane soplami robale z antenkami, gotowe do ataku :)

Jutro natomiast wstaję i o ile nie pojawią się w ostatniej chwili jakieś przeciwwskazania, przystępuję do ważnej czynności w postaci zakupu biletów na 18 marca, na start wahadłowca Discovery. Juuu-huuuu! Poprzedni plan wycieczki miałam ułożony pod odlot w niedzielę, a ten ma nastąpić w czwartek, więc trzeba harmonogram conieco obrócić i zdaje się, że wypadnie nam dość długa trasa do przejechania z tak zwanego buta – 2250 km z domciu do Miami. Potem zjazd na Key West, a potem prawie tydzień na powrót do domu.