Główną atrakcją (jedną z dwóch, no dobra, trzech) było ZOO - raczej kameralne, ale za to zwirze były bliżej, niż w wielkich ogrodach bliżej nas. Tym razem najbardziej zachwycało mnie ptactwo, począwszy od wrzeszczących pawi, jakie przywitały nas od razu przy kasie biletowej, luzem.
Jakże odmienny ptak - taaaaki poważny:
W żółwiarium zachwyciłam się wzorami na skorupie (zaopatrzonej oczywiście w głowę i nogi oraz resztę podwozia, ale na nich takich pięknych wzorów nie było.)
Kto wiedział, że struś tak potrafi? Czy to oznacza, że nogi zginają mu się w kolanach do przodu?
Sporo czasu spędziliśmy przy lamach - można było je głaskach i w ogóle być blisko. Uśmiech poproszę!
W ZOO jest też dość spora wieża, z której widać drugą atrakcję, czyli latarnię jeziorną. Tu dygresja na temat tego, że w jęz. polskim istnieją najwyraźnej tylko latarnie morskie - bo na jeziorach latarni nie ma... Tu jednak trzeba naszą piękną polszczyznę ciut naciągnąć.
Kolejna atrakcja, można nawet powiedzieć, że serendypia: wchodzi się do ogromniastej klatki z mnóstwem kolorowych papug, kupuje patyczek z ziarnami i karmi - a dziecko się zadziwia.
Ja też się zadziwiam, patrząc z bliska na kolory upierzenia.
Wędrujemy potem na plażę i do latarni. Latarnie mają tyle uroku, każda jest inna, każda ma swoją historię.
Ładne kolorki i odbicia pobliskiej przystani.
I wreszcie powrót do Chicago, ale z małym przystankiem po zachodniej stronie jeziora, przy dopiero co zamkniętej elektrowni węglowej - kto by pomyślał, że taka malownicza struktura to ekologiczny złoczyńca?
I to tyle - sezon wycieczkowy naprawdę można uznać za otwarty, no i snują się plany na dalszy ciąg roku... łącznie z możliwością zabrania Alicji pod namiot (razem z rodzicielami :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz