695. urząd pocztowy czyli wylęgarnia rasizmu

Z tego, co czytam, polska poczta daleka jest od doskonałości, a wręcz należałoby jej unikać. Poczta amerykańska pod względem rzetelności dostarczania przesyłek jest raczej godna zaufania, ale wizyty przy okienkach (czy też raczej przy ladzie w naszym przypadku) mogą człowieka przyprawić o rozstrój nerwowy oraz właśnie wspomniany w tytule rasizm.

Staram się unikać jak ognia pory po-pracowej, czyli po siedemnastej. Wtedy są największe ogonki, wcale nie skutkujące zwiększoną ilością urzędników. W czasie lunchu też nie jest najlepiej. Chodzę tam zatem rano, przed pracą, i przeważnie nie ma kolejek, chociaż nie można powiedzieć, żeby załoga wyglądała na obudzoną.

Z drugiej strony – część załogi nie wygląda na obudzoną w żadnej porze dnia. Nie chodzi mi tu o Pana Azjatę, który jest tyleż drobny, co energiczny. Ani też o Panią Hinduskę z dziwnym akcentem, ale bardzo miłą. Ani nawet o Pana Białego Wąsacza, na którego można natknąć się o poranku i który też porusza się dość raźno. Mam na myśli cztery szanowne Murzynki.

Pierwsza to pani z warkoczykowym stożkiem na głowie. Jest to oczywiście peruka, jedna z bardziej cudacznych, jakie widziałam. Pani ta jest jeszcze w miarę fajna, choć powolna.
Następnie mamy osobę z gigantycznymi tipsami, uniemożliwiającymi stukanie w klawisze kasy – dlatego baba stuka ołówkiem. Nie mieści mi się to w głowie: przecież powinno być jakieś zarządzenie, że tak nie można, że nie można się ubierać czy dekorować w sposób uniemożliwiający normalną pracę.
Następnie jest trzecia osoba, nie wyróżniająca się niczym oprócz ślamazarności, oraz babsko stanowiące przeciwieństwo wzorowego pracownika. Wczoraj jej funkcja polegała na tym, że chodziła koło kolejki i patrzyła, czy ktoś ma karteczkę do odebrania paczki. Właśnie PATRZYŁA, nie pytała. A jak nie widziała, to po prostu smęciła się po okolicy z ciężkim spojrzeniem i miną wyrażającą najwyższe obrzydzenie faktem, że tu wśród nas musi przebywać i jeszcze się od niej oczekuje wykonywania jakiejś pracy. A kiedy pechowo trafił się ktoś z karteczką, to poooooowoooooluuuuuuuśkuuuuu sunęła do drzwi i po długim czasie pojawiała się z paczką za ladą.

Kolejka oczywiście stoi i psioczy w myślach; większość ludzi się nie odzywa, z wyjątkiem Meksyka przede mną, mamrotającego „czy one się nie mogą szybciej ruszać” itp. Pani za mną z kolei te jego uwagi bawiły. Jestem jednak przekonana, że większość ludzi myśli sobie coś w stylu „te paskudne ślamazarne murzynki” – no bo takie są, wszystkie cztery! Tuż obok pracują dla porównania inne rasy i kontrast jest tym większy.

Podobna sytuacja bywa w wielu instytucjach rządowych, gdzie chyba mają wyznacznik, że musi pracować określona ilość Murzynów. Część z nich, rzecz jasna, jest fajna i sprytna, bardzo pomocna; ta część niestety jest jednak niewielka, więc dzięki ślamazarnej większości tworzy się opinia, że WSZYSCY Murzyni są rozlaźli. Na dodatek ta większość jest moim zdaniem nierozumna, bo skoro są na świeczniku, w okienku, skoro stoi kolejka i ich bacznie z nudów obserwuje, to powinni właśnie starać się przekonać klientów, że Murzyni są bystrzy. Wybierają jednak inną strategię – co się będę śpieszyć, ludzie poczekają, ja tu rządzę.

Dlatego między innymi jest, jak jest, bo Murzyni sami często podgrzewają swoim zachowaniem rasistowskie nastroje. Szkoda.