582. znamiocieliśmy?

Wyprawiliśmy się wczoraj do Indiany na wydmy. Wycieczka w zasadzie była nieplanowana, ale przy pięknej pogodzie nie chciało się Tomaszowi siedzieć w domu, to wyciągnął małżonkę na włóczęgę. Można powiedzieć, że był to wstęp do większej nadjeziornej wyprawy w przyszły weekend. Ponoć kolor wody w Lake Superior będzie jednak całkiem szmaragdowy, inny od myszygańskiego turkusu. Się obaczy.

W samochodowej gadce-szmatce okazało się, że oboje dojrzeliśmy do... namiotu. Do tej pory noclegi odbywały się po motelach i budkach różnego rodzaju, a teraz mamy ochotę przywieźć własną budkę. Najzapewniej pożyczoną, bo nie ma co inwestować kasy, jeśli nam kampingowanie nie przypadnie do gustu, ale nawet gdyby przyszło zakupić sprzęt, to koszt namiotu razem z materacem równy byłby jednemu noclegowi w motelu. Skąpstwo mi się włącza i kica z radości :)

Od razu plączą mi się po łepetynie myśli o ewentualnej przyszłorocznej wyprawie to Teksasu, pod namiot... Raz, że całe życie miałam chyba niedobór spań pod gwiazdami, a dwa – koszt noclegów zmniejsza się cztero- albo pięciokrotnie. Yessssssss! A potem wraca się do domu i docenia się własne wyrko.

A, to wrzucę ze trzy zdjątka z wczorajszej wycieczki. No dobra, pięć, bo się w trzech nie wyrobiłam.

Tu widać, jak wydma nadjeziorna się przemieszcza... i zasypuje drzewa, jedno po drugim.

Ach, te kolory... nic nie podkręcałam w Szopce, same takie wychodzą!